Ode aan Luc

Was wat later van het werk weggeraakt, en wist niet goed wat doen. De dag had me slecht nieuws gebracht, en ik was er behoorlijk door van de kaart. Luc, één van onze visvrienden van vliegvisclub The Royal Coachman uit het Gentste, blijkt al een hele tijd te zijn overleden zonder dat ik het wist. Hoeveel vliegen hebben we op de wekelijkse bindavonden niet samen gestrikt? Ook al heb ik de man al jaren niet gezien, toch blijf je je visvrienden en de mooie herinneringen koesteren. Nu is hij er niet meer. En dat doet pijn. Van de originele oprichters van de vereniging zijn er nu reeds drie fantastische mannen niet meer onder ons. Daniêl, de man de me het vliegbinden bijbracht... Leo, oud geworden, maar met een ongelofellijke levenslust en optimisme en nu Lucske... Dit is het leven, zo gaat het nou eenmaal...
Dit en dat waren m'n gedachten van de dag en uiteindelijk pakte ik nog een lichte spinhengel uit de hoop om wat met streamers te gaan gooien in de buurt. De zon gaf haar laatste uurtje licht en het werd al wat killer. Het water is er zo uitgehelderd dat je alles ziet liggen onder water, karpers en snoeken inclusief. Paaiende brasems. Fantastisch.
Ik miste een snoek die met veel kabaal uit het uitlopende riet schoot en de rakker zag kans om m'n oranje konijnebontstreamer van z'n staart te ontdoen. Een tweede kans gaf hij me niet.
Wat verderop kreeg ik een herkansing met een oppervlakteplugje. Walk the dog-vissen noemt men dit. Ik zag de snoek van vier meter verder een shot wagen tot vlak in het kantje. Hij klapte erop en schoot direct los. Te vlug aangeslagen? Enorme kolk. Toch een beste vis, één om te hebben! Spijtig, maar ik had toch vis gezien, gevoeld, en dat deed me deugd na het zware nieuws van die morgen. Volgende keer meer succes. Ik heb geslikt en kon terug ademhalen. Het ga je goed, Luc...



Vliegvissershemel in Slovenië