maandag, april 30, 2007

Holland-België!




















Hij belde en zei dat hij zonodig moest. 'Kan je een dagje vrij nemen morgen?' vroeg Jacques. Toevallig kon het wel, en om 7u stond de man al in vol ornaat aan m'n voordeur geparkeerd. Eerst maakten we een leuke wandeling aan een water bij mij in de buurt. Het stikte er van de karpervissers, en de vissen kruisten paaiensklaar in grote groepen aan het oppervlak, bijna onbereikbaar op 100 meter plus. Mooi zicht! Vandaar uit trokken we naar een stuk water, en ik was wat voortvarend om Jacques een mooie vis te beloven...
Er was echter niet veel activiteit te bespeuren. Na wat moeite viel alles uiteindelijk in de plooi en kon hij als tweede vis een 15,5 kg schub op de mat leggen. Effe naar Belgiê tuffen om daar prompt een dertiger te vangen, welwel! Z'n eerste vis was een mooi volschubspiegeltje die ik herkende van een paar weken geleden. Minder is al mooi!
Later, had ik een mooie kans vlak voor m'n voeten, vlakbij de zwaarste obstakels, maar ik sloeg mis. Hoe kon dat nou? De vis was niet geschrokken en zwom rustig z'n rondjes in het kantje. Onze Jacques verprutste ook een kans op deze buikige vis, wat uitmondde is een binnenmonds gegrom en gevloek, je moet 'm ooit eens gehoord hebben! Ik daalde terug in, liet het beest goed lijn nemen en ramde er op. Slip volledig dicht, en ik had maar een paar meter lijn uitstaan. Liet niks toe, en na een dril op het scherpst van wat kon liet de vis zich door jacques scheppen. 16,8 kg. was het verdikt. Je zou voor minder tevreden zijn op zo'n bloedhete dag!
Om wat verandering te brengen in het menu voor m'n Hollandse vriend besloten we naar een stukje kanaal te rijden waar ik wel een vis aan het oppervlak verwachtte. Dat was ook zo, maar het waren er maar een paar. Na een goed half uur had ik een schub van rond de tien kilo die direct terug ging. De stek was verstoord, dood, en we verdwenen met de noorderzon.
Tegen de avond vingen we op een andere stek nog een paar vissen. Een vis van rond de 11 en een andere van goed 13 kg. We hadden er ook enkele verspeeld, maar dat verhaal doe ik hier niet uit de doeken. Zo veel geklungel hoeft niet verhaald.
We gingen tevreden, maar compleet gaar caféwaarts. Een fris slaatje en een dito biertje later verdween Jacques terug richting Nederland. Door z'n openstaande raampje me nog: 'Bedaaannkt', maar 't was geen moeite. enkel voorbereiding voor m'n dagje uit begin Mei, in Nederland. Dan neemt ie me mee naar z'n eigen onontgonnen ondoorgrondbare visgronden. Mmmmmm...

woensdag, april 25, 2007

Terug ademhalen 4

Gisteren had ik Jacques Schouten aan de lijn, en zoals altijd is dat een geambieerd gesprek over grote onbereikbare vissen, en de zoektocht er naar.
Nou moet je het Jacques niet leren, maar hij is altijd geinteresseerd in een Belgische grote vis. Z'n oren gaan er van wapperen. Hij luisterde gretig naar m'n plannen. Ik merkte op dat het nieuwe plan een paar minder leuke kantjes had. We zouden moeten onderduiken, nachtwerk, inbreken, want het water verdraagt geen pottekijkers. Zelfs geen visser.
'Geen probleem' hoorde ik hem zeggen, op z'n allerdroogste Hollands. 'Als 't maar dikke vissen zijn. Nou, ik heb zelfs al bij Juliana in de tuin gevist...'
M'n frank viel direct. 'Bij jullie koningin dan?'
'Ja, in haar vijver, en daar mag je ook helemaal niet komen hoor!'...
Ik kwam niet bij, zo grappig vond ik dit, maar het bleek nog waar ook, hij had er trouwens karper gevangen ook!
Gisterenavond trok ik er eventjes op uit met de lichte spinhengel. Met hoop op snoek. Wat een zweterig weer! Ik hing een klein Fox Jerkbaitje in de speld. Nog nooit iet op gevangen, maar het formaat stond me wel aan voor dit moment. Tweede of derde worp, mischien de vijfde en ik had er eentje. Welkom jongen, welkom! Ik banjerde door de bramen naar beneden om het beestje te landen, en het ging er even later fors van door, terug naar z'n standplaats.
Ik klauterde langs de andere kant van het brugje naar beneden, deed één worp en zag een snoek van op twee meter afstand een shot wagen, hij mistte voluit, maar de volgende worp verdween het kleine jerkbaitje voluit in z'n bek. Jij ben de pineut. Ook welkom!
Het beloofde voor de rest van de avond, maar buiten twee volgers die ik niet kon verleiden, zag ik niks meer. Ik moet dat Fox dingetje een betere kans geven...



Jacques met een leuke Ierse snoek, tijdens ons tripje aldaar, vorig jaar.

woensdag, april 18, 2007

Ode aan Luc

Was wat later van het werk weggeraakt, en wist niet goed wat doen. De dag had me slecht nieuws gebracht, en ik was er behoorlijk door van de kaart. Luc, één van onze visvrienden van vliegvisclub The Royal Coachman uit het Gentste, blijkt al een hele tijd te zijn overleden zonder dat ik het wist. Hoeveel vliegen hebben we op de wekelijkse bindavonden niet samen gestrikt? Ook al heb ik de man al jaren niet gezien, toch blijf je je visvrienden en de mooie herinneringen koesteren. Nu is hij er niet meer. En dat doet pijn. Van de originele oprichters van de vereniging zijn er nu reeds drie fantastische mannen niet meer onder ons. Daniêl, de man de me het vliegbinden bijbracht... Leo, oud geworden, maar met een ongelofellijke levenslust en optimisme en nu Lucske... Dit is het leven, zo gaat het nou eenmaal...
Dit en dat waren m'n gedachten van de dag en uiteindelijk pakte ik nog een lichte spinhengel uit de hoop om wat met streamers te gaan gooien in de buurt. De zon gaf haar laatste uurtje licht en het werd al wat killer. Het water is er zo uitgehelderd dat je alles ziet liggen onder water, karpers en snoeken inclusief. Paaiende brasems. Fantastisch.
Ik miste een snoek die met veel kabaal uit het uitlopende riet schoot en de rakker zag kans om m'n oranje konijnebontstreamer van z'n staart te ontdoen. Een tweede kans gaf hij me niet.
Wat verderop kreeg ik een herkansing met een oppervlakteplugje. Walk the dog-vissen noemt men dit. Ik zag de snoek van vier meter verder een shot wagen tot vlak in het kantje. Hij klapte erop en schoot direct los. Te vlug aangeslagen? Enorme kolk. Toch een beste vis, één om te hebben! Spijtig, maar ik had toch vis gezien, gevoeld, en dat deed me deugd na het zware nieuws van die morgen. Volgende keer meer succes. Ik heb geslikt en kon terug ademhalen. Het ga je goed, Luc...



Vliegvissershemel in Slovenië

dinsdag, april 17, 2007

Terug ademhalen 3

Na de vier kleppers die bij ons dit weekend de kant zagen was de dag op het werk (28 graden achter m'n computer) weer nodeloos lang. Ik smachtte, ojojo, ik smachtte. Deed om 18u aan overdreven snelheid. At en dronk niet eens. En reed subito naar het water nadat ik thuis het allerhoogstnodige visgerij had opgehaald.
Zocht vlug wat vis op. Strategisch gevoederd, en er was verdorie rap reactie! Ik liet m'n aas tussen de bomen indalen, en kon direct, maar dan ook direct, aanslaan. M'n onthaakmat lag niet eens open. Afromen noemen ze dat. Het werd wat geklungel maar ik kreeg een 11,8 kg. schub op de mat, en een toevallige passant zette het beestje op de foto. Spijtig genoeg zijn er zelfs mensen die met de allersimpelste digitale camera nog geen scherpe foto kunnen maken. Maar, dat geeft niet.
Even later krijg ik babbelend gezelschap, dat enthousiast van wal steekt met het vertellen over persoonlijke problemen. Veel frustraties leven bij veel mensen. Kijk, daarom ga ik trouwens ook vissen. De karpers zijn er nog maar houden zich gedeisd na al dit verbaal geweld. Ze doen zelfs wat nerveus.
De kerel, hoe sympathiek ook, blijft woorden spuwen, houd niet op, en het is bijna donker. Inmiddels is ook Ben gearriveerd, en uiteindelijk gaat de 'brave' jongen er vandoor.
Geen vis meer vanavond, maar de dag is in stijl afgesloten. Mét karper, en een Jupilerke.

maandag, april 16, 2007

Langslaper Ben




Zaterdag had ik, vrijwel onverwacht, Ben uitgenodigd om een dagsessie te doen. Al dat nachtelijk gekampeer is niks meer voor mij. Vooral die muggen niet! Om 6u30 stond ik paraat aan het water maar den brave Ben had zich stevig overslapen. Twee uur later kwam hij opdagen, en ik had toen al een leuke spiegel van een goede zeven kilo gevangen. En een vis gelost op een nieuw stiff-rigje, dat er dadelijk terug afging. Toen ik een uurtje later een haperende beet kreeg, sloeg ik aan, een gat in de lucht, en draaide dan maar binnen. Halverwege zie ik een kolk achter m'n aas, en er volgt een tikje. Een snoekje volgt het spinnende aas, en geeft niet af. Ik speel het spelletje mee en ram er de haak in. Geen verweer op de zware karperhengel. Toch leuk deze babysnoek.
Ben ariveert totaal verwaaid en is over z'n toeren over de gemiste twee uur. Maar alle hengels liggen algauw in strategische posities en het duurt niet lang, geen wartier, voor hij kan aantikken op een stevige run. Het duurde lang en het gevecht ging diep. Ik kon een 18,2 kg. spiegel voor 'm scheppen. Ben was enorm in de wolken, ik ook trouwens, wat een dag ging dit worden? We waren net de eerste foto's aan het nemen toen er een run kwam aan de andere hengels... ik repte me er naar toe en even later verscheen er een beste vis in het heldere water. Een spiegel van 16,6 kg. Niet nodig om te zeggen dat ik in de wolken was, zeker? Beide vissen werden gefotografeerd in het strijkende ochtendlicht en even later gingen ze terug. Super-result!
We zaten de voormiddag uit en er kwamen nog twee kleinere vissen van ong. 7 kilo op de kant, het ene was een wel erg mooi beschub spiegeltje. Ook werd er nog een snelle vis verspeeld in de talrijke obstakels.






Toen kwamen er andere vissers aan en we bliezen de aftocht voor een welkom drankje, erg welkom in dit broeierige weer! Ik durfde onze vangsten niet echt kwijt en was benieuwd wat zij in de loop van de dag nog van die stek zouden afhalen. Zou het sterven, was het over?
Na de nodige verfrissingen was de nood aan nóg méér vis blijkbaar hoog, want we wilden graag terug. Zwommen er nog bonussen rond? Eén en ander zag er veelbelovend uit en om een lang verhaal kort te maken, helemaal niet uit te wijden over deze saaiste karpertechnieken, een korte samenvatting. Ben ving op een andere stek nog de mooie grijze 'Magnolia' op 16,2 kg. en ik op een nog andere stek de verweerde en sterk vermagerende 'oude knar' op net 15 kg. Deze vis, daar vrees ik voor, die zal waarschijnlijk sterven. Zo'n kop, en helemaal geen lijf meer. Ik had die een paar jaar geleden ook eens, maar dan veel zwaarder op 19,4 kg. Spijtig, maar zo gaat het nou eenmaal...
We called it a day, pakten verslijmd in, en reden helemaal in de wolken naar de Midzeelhoeve voor de afsluiter van de dag, Steak met Belgische frietjes met de bijhorende frisse pintjes! Jupiler rules! Lekker adresje!
Wederom een zalige dag, samen met den hoogst aangename Ben, mooie weer, en verdomme zeg nou zelf, vier dertigers op een zomerse dag! Kan het nog beter?...




woensdag, april 11, 2007

Terug ademhalen 2

Nu de lente uit z'n knoppen barst, bomen bloesemen, nu moet ik eruit. Weeral ademhalen. Gisterenavond. Geen haar op m'n hoofd die eraan dacht om thuis te gaan hokken.
Koortsachtig zocht ik na m'n werk twee blikjes zoete mais en toog naar het parkwatertje achter m'n appartement in Mechelen.
Twee karpervissers gingen juist weg, én ze hadden niks gevangen. Eigenaardig want dit water barst van brasems en kolkt van karper. Ik mocht en wilde het vanavond beleven. Twintig centimeter uit het kantje stond m'n pennetje op z'n scherpst. Ben, die op bezoek kwam, had zelfs wat moeite om het te zien, zei hij (ach, de jeugd hé!). Maar, 't enige die deze avond m'n pen ondertrok was brasem. En ze deden het kalmpjes aan. Geen zelfmoordpogingen zoals ik het hier al veel meegemaakt heb. Ze waren erg voorzichtig. Dus, ik had een brasem of vier, en geen karper. Die lagen in het midden van het plasje, in de laatse zonnestralen...
Eigenlijk, dacht ik, had ik beter met hondebrokjes aan de oppervlakte kunnen... ach ja, dat is misschien iets voor donderdagavond...
In het donker, vond Ben dat het ongeveer tijd was voor een doorspoelertje, en we trommelden Gunther op via de moderne communicatiemidelen, met de fiere melding dat ik net de machtige oude 'Pompier' op de kant had gelegd en we het wapenfeit gingen vieren in Café Het Anker, met uitzicht op de stek waar ik ooit dat superseizoen vistte. De Pompier, daar geloofde hij geen snars van, maar dat koele pintje had een aantrekkingskracht op 'm, amai, net zoals een karper met veel genoegen in een bedje hennep&maples duikt. Geslaagde avond zonder vis.



Een mooie vis uit het superseizoen: de Warrelschub.

dinsdag, april 10, 2007

Als alles misgaat...

Na dertig jaar aan het water zou je denken dat je er op z'n minst iets van terecht brengt? Nee, het kan erger. Ieder seizoen heb ik een dag waarbij alles, maar dan ook echt alles, misgaat. Eergisteren, Paaszondag was een stralende en warme dag. Marleen, Jan en ik hadden al een prachtig natuuruitstapje gemaakt in de Pikhakendonk in Hever. Met een koppeltje ijsvogels, een groene specht en een bijna vertrappelde fazant waren we al dik tevreden. En die zon, die zon!...
We hadden nog een paar uur over voor 't avondeten, en deze stelde voor om een brood te kopen en nog eventjes met de korst te vissen. Het kon niet anders dat we enkele karpers aan het oppervlak zouden vinden.
En ja, ze lagen er. Niet zo aanwezig als op de heetste zomerdagen, maar toch zichtbaar genietend van de warme stralen. De eerste korsten werden met veel misbaar naar binnen geslurpt. Maar na een korst of tien verdween het ganse zootje voor een tijd uit zicht. Toen ze terug kwamen presenteerde ik er een klein korstje tussen. Wat later verdween het gorgelend in een mooie gele toeter. Ik schatte hem misschien een kilo of dertien. Er volgde een trage aanslag en de mooie vis zette koers naar open water, weg van een in 't water liggende boom. Mooi! Jan stond te huppelen: 'Krijg ik die hengel nou, vlug?..." Hij sprong met z'n korte laarzen de oever af in het ondiepe kantje en ik gaf de hengel door. Hij doet het al mooi, dat drillen. Met een hengel van 1 1/2 Lbs gaat het hem goed af. Heel wat anders dan de zachte 2 3/4 Lbs Bruce Ashby poken die ik hier anders gebruik. Plotseling zeilde de vis af, terug naar de obstakels en toen het dreigde mis te gaan nam ik de hengel over om te redden wat er misschien nog te redden viel. Nee, hop de takken in en het spektakel was onmiddellijk over.
Pech, dat wel, maar er waren zeker nog kansen voor de avond viel. Twintig minuten later konden we een korstje aan een mooie vis presenteren, die nam het zonder moeilijk te doen. Een leuke spannende dril, die ik half deelde met m'n zoon, en wat later schoof ik het net onder een leuke spiegel. Deze vis had ik nog nooit gezien, een mooie donkere oude spiegel, met een klein bultje opzij, en erg sprekende grote gele schubben op z'n staartpartij. Ik beet de lijn door om met z'n tweetjes, en de vis gemakkelijker op de kant te kunnen. Hé, de vis zwom door m'n net heen, hoe was dat mogelijk? Toen zag ik pas wat er aan de hand was. Ik had het verkeerde net mee. Opengescheurd aan de ene kant. Ik had dat net toch veranderd? Verdorie, ik had echt een oud net uit de kelder meegenomen. Ik bracht er echt niets van terecht vandaag. Jan werd er zelfs boos om. Hoe kun je nu zo'n vis laten ontsnappen als ie al in het net lag? Dus, vis twee die nu met een haak in z'n bek rondzwemt. Ik kon er niet om lachen, dat spreekt voor zich.
Na deze commotie waren ze met z'n allen verdwenen, en we besloten om het op een andere stekje te proberen. Wat was dat? Daar zwommen een vijftal vissen, en pas wat later zag ik hoe groot sommigen waren. Dit waren dé toppers van het watertje. Toen we aankwamen had ik er al gevoerd, het meest was verdwenen, dus 'friesbeede' ik nog wat sneetjes bij. Er volgde direct reactie. De dolfijntjes lieten zich zien. Geen minuut later sleepte ik m'n korst van over de vissen naar hen toe. De grootste nam de korst beet, en kreeg ze niet binnen. Ze was nog niet doorweekt. Het spelletje ging even door, gemorrel met die korst onder water. O, wat is het water er helder! Ik veronderstelde dat m'n haak er niet meer inzat, en dat was ook zo. Een nieuw langwerpig stukje werd op de haak genaaid en over de vissen gegooid. Deze keer was het wel raak, de grootste van de bende! Ik zag de korst, toe hij wegzakte, traag in z'n bek verdwijnen. Hij ging er met veel misbaar vandoor toen ik aansloeg, maar ik stond direct met een knallend zweepje, zoals Joris dat ooit zo mooi wist te omschrijven. Hoe was het mogelijk, lijnbreuk, lijnbreuk! Marleen stond er bij en ze keek het allemaal wat aan. Lijnbreuk! Jan verdacht me al van wanpraktijken... De enige reden die ik kon bedenken was dat m'n lijn rond mijn topoog was gedraaid? Flauw excuus, ik weet het. Eén van de beren van het water en ik verspeel hem tijdens het aanslaan! Ik dacht, maar wist niet zeker, dat het die uitnodigings-vis was die David hier vorig jaar nog ving, toen hij een dagje met me mee viste. De week nadien had ik het beest terug, op dezelfde stek als nu, én op de korst. Het deed me er zó aan denken, dat het wel zó moest zijn. Een vis van 17, misschien achttien kilo, zoiets. God en verdorie, lijnbreuk.
Ja, ze waren natuurlijk terug met z'n allen verdwenen. De kansen waren geweest. We dropen af, en deze keer helaas niet van het slijm...
Drie vissen verspeeld, hoe is het mogelijk. Als alles misgaat...


dinsdag, april 03, 2007

Terug ademhalen 1

Was het gisteren in België goed weer of niet? De godganse dag kon ik niet laten om vanaf de derde verdieping op het werk buiten te kijken over een zonovergoten Brussel. Om zes uur was het te erg geworden. Ik stoof naar huis. Thuis greep ik m'n baitcaster, één plug en één reserve shad, én de onthaaktang (je weet maar nooit!).
Tien minuten later moest ik gewoon aan het water zijn. Adem halen. Nu... direct!
Het ziet er prachtig uit, alles schiet groen uit, maar alleen de snoeken waren niet actief. Niks gevangen dus.
Tijdens de wandeling merk ik ook dat de plaatselijke jeugd ook geniet van de lente. Langs het water is al gebarbecued, en het ligt er vol achtergelaten vuilnis. Ik word er niet goed van, vreselijk. Krijgen kinderen geen dan goede opvoeding meer, of is het uit collectieve nalatigheid? Anayway, ik stond er op te kijken, en had een gevoel van plaatsvervangende schaamte!
Wat verstrooid werp ik verkeerd, een pruik in m'n reeltje, lijn kapot en m'n plug verdijnt met een fraaie boog in het water. Een kwartier of langer sta ik te milimeterwerpen om de plug van het wateroppervlak te grissen. En dat lukte uiteindelijk.
Even later ging de zon gloeiend onder, en ik kon er toch maar lekker van genieten. Zag drie karpers rollen op het einde van de wind, en vond het nogal wat. De karpervisser even verderop had ze niet opgemerkt. Trouwens, men moet leren kijken om te zien.

maandag, april 02, 2007

Niet vissen, en toch vangen!



Vorige woensdag ging ik, wat ziekjes, aan een water in de buurt even werpen met m'n kunstaas, moest even ademhalen na het werk. Ik kreeg een teken, het was er zo duister, diffuus duister licht. en dat voorspelde niks goeds. Maar in het heldere water kon ik m'n kunstaas al van veraf volgen afstekend tegen die donkre wolken. Ik verbaasde me ook over de hoeveelheid water die er de laatse maanden was bijgekomen. Meer dan een meter, op z'n minst teveel voor m'n lieslaarzen! De hemel opende zich, en de achterklep van m'n Berlingo werd m'n schuiloord. Dit werd niks meer. Geen snoek gezien.
Ik had onze zaterdagse én nederlandse boottrip met Luc Van Litsenborg afgezegd, omdat ik me niet goed voelde.
Zaterdagmorgen ging ik, nog altijd ziekjes, langs bij Gunther en Ben die op een Fortwater een gezellige karpersessie deden. Die whiskey-cloa's toch! Een viertal karpers hadden reeds de kant gezien, en ja, er zat verdorie weer een dertigponder bij! Een vis die op dat water zelden op de kant komt... mooi! Trouwens een erg mooie schub die vanaf nu ook op mn verlanglijstje staat!
Ik had m'n streamerhengel bij, kon het niet laten, en half verdoofd liep ik een uurtje of wat wat te dolen. Het water was kraakhelder en ik kon zo een aantal vissen in het kantje zien liggen.
Een kleine snoek greep mis, maar hoe kun je die halve zwart-fluogroene kip nou missen? Maar even later had ik 'm toch.
Toen ik bij de karpermannen vertrok ging ik nog even hetzelfde stekje af. Nog wat actie van kleine vis en toen kwam daar plots die grote bek tevoorschijn die graag en traag m'n streame trachtte binnen te zuigen. Ook mis verdorie!
Wat een vis voor dit kleine Belgische water. Ik kletste de streamer terug het water in en voer hem diep achter de vis terug. Deze keer stoof zij erop als een 'wilde vrouw' die het op onze vriend Ben voorzien had! Gehaakt, en een korte gevech! Een lange vis maar extreem mager. Had er zelfs medelijden mee... zou er dan zo weinig proovis op ons fortwater rondzwemmen of is het een vis op z'n retour?
Ik toog met het beest naar Ben en Gunther, even verderop. Ben schatte, ik schatte en we hielden het op een 97 cm. Dat verdomde meetlint lag immers nog thuis. Maakt niet uit, de vis toonde zo mager dat het niet eens opviel. Ze zwom traag terug weg.




Zondag ging ik bij m'n ouders langs. M'n ma werd zeventig en dat moest gevierd. Ik ging ook even langs bij Geert Ballevier, één van m'n echte jeugdvrienden. Hij is erg onder de voet van de recente visterfte op de Gavers. Het water waar ook ik ooit vier jaar van m'n leven sleet, op zoek naar de grote karpers. De kroon van het water is niet meer. Een zestigtal vissen legden het loodje. Waarschijnlijk veel meer. Zéker 18 veertigponders en twee vijftigponders zijn dood gevonden. Wat erg. Zelfs vissen die ik ginds in 1992 ving (ha, wat was ik jong toen én mager!). De doodsoorzaak is nog niet duidelijk. We zijn er het hart van in. (Ondertussen, eind April, zijn er bijna 200 vissen gestorven...)
Maar, Geert toonde me ook z'n pas opgestarte kweekstation voor Discusvissen. en dat begint erg aardig te lukken. Erg mooi om de oudervissen te zien rondzwemmen met de nooit uit het oog te verliezen kroost!



Gisterennamiddag maakte ik nog een wandeling langs het kanaal Kortrijk-Bossuit waar het voor mij méér dan dertig jaar geleden allemaal begon. Waar ik ooit leerde vissen, en vrienschappen werden gesmeed. Het is er zo veranderd. Bepaalde stekken zijn onder drie meter beton verdwenen, en op andere plekjes zijn jonge scheuten heuse bomen geworden. Tja... het doet me altijd raar om er terug te gaan, en steekt de nostalgie de kop op. Op de foto hieronder onder zie een piepjonge Phil Cottenier met een vis uit '87 van dit kanaal, een vis die ik het jaar nadien ook ving.
Gisteren kwamen een paar karpers reeds aan de oppervlakte azen op in het water gesmeten broodkortsen, en ik zag ook een paar kleine schubs die zich helemaal uit het water slingerden. Zichtbaar onder impuls van de erg mooie dag! Ma kon een slechtere dag gelukt hebben om zeventig te worden!
Man man, ik ben nog altijd ziek. Ooit word ik beter.